Polski podróżnik urodził się 14 kwietnia 1861 r. w Kaliszu w rodzinie ewangelickiej.
Jego ojciec, Ludwik Scholtz był lokalnym przedsiębiorcą, Niemcem, zaś matka, z
pochodzenia Polka, Malwina z domu Rogozińska, córką znanego, warszawskiego adwokata.
Szolc-Rogoziński miał trzech braci: Emila, Teodora i Kazimierza, z których dwaj pierwsi
zmarli tragicznie.

To pod wpływem matki rodzina powoli zaczęła się polonizować. Choć językiem
używanym w domu był niemiecki, Stefan i Kazimierz zdeklarowali się jako Polacy, mówili i
pisali po polsku. To dlatego Stefan, osiągnąwszy pełnoletność, spolonizował nazwisko i
dodał panieńskie nazwisko matki.

Stefan Szolc-Rogoziński odbył naukę w niemieckim gimnazjum we Wrocławiu, jednak
niespokojna natura spowodowała, że – wbrew woli ojca – w 1878 r. wstąpił na ochotnika do
rosyjskiej Akademii Marynarki Wojennej w Kronsztadzie, którą ukończył w 1880 r. W stopniu
oficera wypłynął w swój pierwszy, dalekomorski rejs. Zwiedził wówczas Maroko i Algier.

W 1981 r. w Paryżu został przyjęty do Paryskiego Towarzystwa Geograficznego.
Wkrótce opracował plany wyprawy w głąb Czarnego Lądu – do Kamerunu. Miał jednak
kłopoty ze zdobyciem pieniędzy na sfinansowanie podróży. Przeznaczył na to spadek po
matce i rozpoczął w Warszawie zbiórkę pieniędzy, przedstawiając swój projekt jako misję
narodową. Zyskał poparcie ówczesnych polskich elit, m.in. Henryka Sienkiewicza i
Bolesława Prusa.

W 1882 r. Stefan Szolc-Rogoziński wyruszył do Afryki pod francuską flagą, na
pokładzie zakupionego we Francji statku „Łucja Małgorzata”. Na fladze armatora była
warszawska Syrenka. Razem z nim w podróż wyruszyli – kolega z wrocławskiego
gimnazjum, geolog Klemens Tomczek i meteorolog Leopold Janikowski oraz Władysław
Ostaszewski i Walery Tomaszewski (lub inżynier Ludwik Hirszfeld). Do wyprawy przygotowali
się starannie, zadbali o naukowe podstawy odpowiadające ówczesnymi standardom.

Podróżnicy po drodze odwiedzili Maderę, Wyspy Kanaryjskie, Liberię i wyspę
Fernando Po w Zatoce Gwinejskiej. Kiedy dotarli do Kamerunu, zakupili w zatoce Ambas
wyspę Mondoleh, na której zorganizowali stację badawczą, z której podejmowali wyprawy w
głąb Afryki. To miejsce stało się polską kolonią, która w latach 1882-1884, do czasu
poddania jej Anglikom wobec naporu Niemców, stanowiła wyjątkowe miejsce. Traktowana
przez założycieli jako skrawek Polski, której wówczas nie było na mapach, rządziła się
własnym prawem, które zakładało równość wszystkich zamieszkujących ją ludzi. Wyspa
miała być też Wolną Ojczyzną dla emigrantów ze zniewolonej Polski.

W trakcie wypraw Polacy zbadali wybrzeże Kamerunu, dorzecze rzeki Mungo, odkryli
jezioro Barombi Mbo (Jezioro Słoniowe). Dotarli też do Gabonu. W maju 1884 r. zmarł na
malarię jeden z uczestników wyprawy – Klemens Tomczek. Pozostali zdobyli szczyt Fako
(wulkan Kamerun). W czasie pobytu w Kamerunie, Szolc-Rogoziński, będąc poliglotą,
opanował kilka języków lokalnych. W trakcie wyprawy zostało zebranych też wiele okazów
przyrodniczych i etnograficznych, dokonanych obserwacji antropologicznych, powstały mapy
tamtego regionu.

Klemens Tomczek był absolwentem Akademii Górniczej we Freibergu. Prowadził
badania geologiczne i hydrograficzne rzek Rio del Rey, Meme, dopływów Mungo i Jeziora
Słoniowego. W trakcie wyprawy robił szczegółowe notatki geograficzne. Poznał Szolc-
Rogozińskiego, gdy ten zbierał pieniądze na wyprawę do Kamerunu.

Leopold Janikowski ukończył gimnazjum w Kaliszu, potem pracował w warszawskim
obserwatorium astronomicznym. To on organizował stację badawczą na wyspie Mondoleh.
Badał zwyczaje ludu Bubi.

W 1885 r. polski podróżnik został przyjęty do brytyjskiego Królewskiego Towarzystwa
Geograficznego w Londynie. Odbywał liczne spotkania, w trakcie których opowiadał o
Afryce. Opublikował trzy książki: Żegluga wzdłuż brzegów zachodniej Afryki (1886), Pod
równikiem (odczyty) (1886) oraz Rysy charakterystyczne murzyńskiego narzecza „bakwiri”
używanego w górach kameruńskich (1887).

W 1888 r. ożenił się z polską literatką i tłumaczką Heleną Janiną Boguską,
posługującą się pseudonimem „Hajota”, „Lascaro”, która mieszkała w Warszawie. Razem z
nią odbył druga wyprawę do Kamerunu, w trakcie której przeniósł na Fernando Po szczątki
Tomczeka. Razem z żoną odbył kilka wypraw w głąb lądu, m.in. do Nigerii. W trakcie
drugiego pobytu w Afryce Stefan Szolc-Rogoziński kupił w Kamerunie 500-hektarową
plantację kakao na wyspie Fernando Po, licząc na zyski potrzebne do sfinansowania
kolejnych wypraw. Prowadził też badania nad plemieniem Bubi. W 1891 r. małżeństwo
wróciło do Europy.

Jednak Szolc-Rogoziński nie wrócił już do Afryki. W latach 1892-1893 wyprawił się do
Egiptu. Potem wrócił do Polski, gdzie porządkował swoje zbiory etnograficzne z Kamerunu,
Gabonu i Fernando Po. krótkim pobycie w Polsce, wrócił do Paryża, by zorganizować
następne wyprawy. Tam w 1896 r. zginął pod kolami omnibusa. Został pochowany w Paryżu
na cmentarzu Bagneux.

W 2023 r. staraniem KPRM i Fundacji Nowe Drzewo Życia jego doczesne szczątki
zostaną pochowane w Kaliszu na cmentarzu ewangelickim w rodzinnym grobowcu, gdzie
spoczywają rodzice ojca podróżnika – Carl Scholtz i Fryderyka Scholtz i ojciec Fryderyki –
Beniamin Repphan.